21 nov. 2020
De afgelopen twee maanden had ik een paar keer het geluk om in direct contact met klanten mijn werk te mogen doen. Ondanks de voordelen, zal een online gesprek de kwaliteit van live contact toch nooit kunnen evenaren.
De eerlijkheid gebiedt me te erkennen dat ‘schermgesprekken’ meer voordelen hebben dan ik vóór Corona wilde inzien. Het gemak zit hem onder meer in het ‘gewoon vanuit huis’ mijn werkdag starten en inbellen. Dit scheelt me vele uren reistijd en de bijbehorende filestress. In de wintermaanden is dat geen overbodige luxe. Ik kan de tijd die me dat oplevert besteden aan van alles wat ook mijn aandacht vraagt. Ik ervaar daarnaast dat je in een weliswaar online gesprek toch een mooie diepgang kunt bereiken. Dat ik daarbij mijn gesprekspartners spreek in hun persoonlijke omgeving vind ik een extraatje. Het creëert toch een andere setting dan de standaard kantoorruimte. Ik houd daar wel van, met mijn groene voorkeur. Ik voel daarom inmiddels minder weerstand bij een ‘schermgesprek’ dan voorheen.
Wat blijft is dat er, ondanks de mogelijkheden in beeld en geluid, letterlijk een afscheiding zit tussen mij en mijn gesprekspartner. We zien en horen elkaar wel, maar het lukt nauwelijks om elkaar tegelijkertijd en liefst wat langer recht in de ogen aan te kijken. Ik doe vaak wel een poging daartoe, door naar de camera boven in de rand van mijn laptop te kijken. Maar het effect daarvan is dat ik meteen geen contact meer ervaar. Ik kijk nu niet meer naar een mens, maar naar een apparaat. Ik probeer vervolgens beide te doen, maar dan dreig ik te gaan loensen. Een soort van Clarence the Cross-Eyed Lion, zeg maar, voor degenen van mijn leeftijd. Het maakt het afstemmen niet makkelijker en ook niet prettiger. Het blijft dus zoeken.
Direct oogcontact is overigens geen eis om een betekenisvol gesprek te kunnen hebben. Soms is het juist prettig als je gesprekspartner zich naast je bevindt. Het afstemmen op de ander gebeurt dan niet via het zicht, maar via de beleving van elkaar: je bent zowel met de ander als met jezelf. Je gedachten krijgen alle ruimte en dat leidt soms tot verrassende inzichten. Niet voor niets zijn de carpool-gesprekken zo populair. De gast waant zich letterlijk even onbespied, ontspant meer en dat leidt weer tot meer openhartigheid. Het is de setting die dat doet, naast uiteraard de aanwezigheid van afstemmende kwaliteiten van de interviewer. Wandelcoaching heeft een vergelijkbare impact. Met als extra dimensie dat het wandelen in de natuur in een eigen ritme rust brengt. De natuur geeft geen prikkels, de natuur denkt niet, de natuur is.
Of het nu zij-aan-zij is, of face-to-face, wij gedijen bij mensen in onze buurt. Natuurlijk hecht de een aan meer drukte, de ander aan meer rust. Maar we blijven groepswezens, we zijn niet solitair en apparaten zijn geen vervanging voor sociaal contact. Onderzoek wijst uit dat aandacht en contact vanaf het begin van ons leven basisbehoeftes zijn, net als eten, drinken en slapen. Kinderen hebben vaak nog liever negatieve aandacht, dan helemaal geen aandacht. Wij willen allemaal letterlijk gezien worden. Fysieke ontmoetingen doen ons daarom goed.
Bij de keren dat ik mijn opdrachtgevers live mocht ontmoeten, werd het verlangen naar contact en vooral het huidige gemis eraan veelvuldig genoemd. Het feit dat men elkaar simpelweg in dezelfde ruimte zag, gaf al energie! Daar was haast geen programma meer nodig.
Weer even kunnen ervaren dat je onderdeel uitmaakt van een groep en een bijdrage levert aan iets dat dat je eigen taken overstijgt, doet wonderen. Op dit moment is ons leven, buiten de gezinssetting om, qua onderling contact vrij karig. En dat zal nog wel even zo blijven. Laten we, binnen de grenzen van wat mag en verstandig is, bewust te blijven zoeken naar manieren om elkaar te blijven ontmoeten. We knappen daar echt van op.
Wil je vrijblijvend een gesprek over wat coaching ook voor jou zou kunnen betekenen? Neem dan contact op via info@phaos.nl
