16 dec. 2018
‘When you’re hunting elephants, don’t get distracted by chasing rabbits.’ Vorig jaar schreef ik over het belang om dingen met volle aandacht te doen. Om te focussen op waar het ons écht om te doen is. Zo houden we onze breinspier actief en gezond.
Ik heb ermee geoefend en ben best tevreden. Maar ik vond het ook nogal intensief. Alles met mijn volle bewustzijn te moeten doen, pfff, mag ik even?
Dit jaar heb ik daarom gepoogd om ook wat vaker bewust los te laten. Iets minder te hoeven van mezelf. Om meer tevredenheid te voelen bij wat er is. Dan maar minder perfect. Het bleek heel waardevol.
Ik kwam het thema ‘loslaten’ dit jaar op verschillende manieren tegen. Zo heb ik mensen mogen begeleiden die door hun harde werken het spoor bijster waren geraakt. Die door de bomen het bos niet meer zagen. Daardoor hun zelfvertrouwen waren verloren. Hoewel hun achtergronden verschillend waren, deelden ze het verlangen om het echt anders te doen. Ze wilden weer zicht op het bos.
Nu is ons verlangen een soort ster aan de horizon, om maar in Kerststemming te blijven. Het geeft richting. Maar als we er druk op zetten, kan verlangen ook onrust creëren. Omdat we zo graag weg willen van waar we zijn. Echter, ons zelfvertrouwen en geluk groeien als we kunnen zien wat al wél in ons vermogen ligt, wat we al tot stand hebben gebracht. Daarom is het zo belangrijk om te kijken naar wat in het hier en nu goed en van waarde is. Om daar weer op voort te bouwen. Het goud ligt vaak aan onze voeten.
Veel organisaties om ons heen kregen in 2018 te maken met inhoudelijk complexe vraagstukken, met veel betrokken partijen. Waarvan niet helder is óf en wát men ermee moet en vanuit welke rol of verantwoordelijkheid. Deze complexiteit in een grillig krachtenveld is lastig hanteerbaar. Je wil er graag vat op krijgen, samenhang zien en overzicht hebben, gericht actie ondernemen. Je weet alleen niet precies waar of hoe te beginnen. Je twijfelt welke stap de juiste is. Niets doen is geen optie, in een tijd waarin de wens om snelle resultaten en het elkaar ter verantwoording roepen de boventoon voeren. Het hedendaagse antwoord op het dilemma: Opgavegericht Werken.
De kern van opgavegericht werken is echter niet ‘de handen uit de mouwen steken en aan de slag gaan’. Het gericht werken aan opgaven begint met nieuwsgierigheid, openstaan voor wat zich aandient, zien wat nu al van waarde is. Het gaat om het onderzoeken van de context, de historie en de belangen van alle betrokkenen, inclusief jezelf. Zonder oordeel en dus nog even zonder actie. Het verlangen naar overzicht, grip en resultaat op de korte termijn staat dan in de weg van wat nodig is: kijken en erbij blijven. Het is nogal een paradigmashift. De uitdaging ook hier is om te kijken naar de bomen en het idee los te laten dat zij samen een keurig bos moeten vormen.
Voor mijn lieve dementerende moeder werkt het nóg weer anders. Ook zij verlangt ernaar om de dingen te kunnen begrijpen en duiden, om vat op haar leven te houden. Maar haar zieke brein laat haar aanmodderen. Het schiet haar niet meer te hulp. Verwarring en angst zijn haar deel. Als kinderen doen we ons uiterste best om het voor haar nog zo lang mogelijk ‘bij het oude’ te houden. Maar alles wat we haar tot steun aanreiken (analoge klokken, simpele telefoons, mapjes om spullen in te ordenen) is voor haar nieuw en leidt tot nog meer verwarring.
Wat ons resteert is niet langer verlangen naar hoe het was, maar juist aansluiten bij waar zij nu is. Om daar de waarde van te ervaren en liefdevol bij haar zijn, in de hoop dat het haar rust brengt.
Voor mij even geen bijzondere voornemens voor komend jaar. Ik houd het bij wat er is. Ik laat dit jaar gewoon los en wacht stilletjes en alert naar wat er in 2019 op me af komt drijven. Ik zet kleine stapjes, experimenteer een beetje. Ik sta soms stil en maak weer een keuze. Ik bewonder de kerstbomen en ballen om me heen.
Lekker rustig.
Madelon Mulder
