7 apr. 2020
En dan zit je ineens thuis. Van de een op de andere dag. Allerlei zaken die in je agenda had staan worden tot nader orde uitgesteld. Je hebt overleg met je collega’s over welke acties de komende weken nog door moeten gaan. De volgende dag worden belangrijke afspraken daarvoor afgeblazen. Je moet werk uitzetten op afstand. Je bent druk doende met het installeren en leren van nieuwe programma’s als Teams of Zoom. Dé manier om online nog enigszins contact te houden met de buitenwereld. Al je plannen komen in een volstrekt ander perspectief te staan.
Ondertussen bekommer je je om het welzijn van je naasten. De kinderen zijn de hele dag thuis. Zij juichen wel, maar jij vraagt je af hoe ze de komende tijd zinvol doorkomen. Huiswerk maken was al nooit hun favoriete bezigheid en alle structuur valt nu weg. Wat betekent dat kuchje dat je hoort? Hoe is het met je ouders, die Whatsapp en Skype nog nooit onder de knie hebben kunnen (of willen) krijgen? Houd je partner wel zijn baan, nu alles stilligt? Hoe zorg je er als single voor dat je niet noodgedwongen een kluizenaar wordt? Je volgt het nieuws op de voet en wordt er niet geruster van. Hoe lang gaat dit nog duren?
De wereld staat nu op zijn kop. Zo ervaar ik het althans. Ik was de eerste week bekaf van het aan een stuk door bellen, appen, zoomen, teamen, nieuwsapps scrollen, dingen uitzoeken en zaken uitzetten. Ik werd boos van dat gehamster, ik was moedeloos om het mooie werk in mijn agenda dat leek te verdampen. Ik zag ook nieuwe online mogelijkheden en kansen. Al met al had ik het gevoel dat ik me op een hoog niveau van continue alertheid bevond. Mijn hoofd stond maar niet stil en het leek wel alsof ik het vele malen drukker had dan anders! Ik kon het eerst niet goed plaatsen.
In een wandelgesprek met een coachee (op 1,5 meter afstand kun je prima wandelcoaching geven) realiseerde ik me dat de Coronacrisis bij elk van ons iets anders triggert. De een maakt zich met name druk om zijn eigen en andermans gezondheid en de praktische werkomgeving. Is bezig met wat je wel en niet moet aanraken (en vooral wie dat vóór hem heeft gedaan!). Een ander is bang voor wat de toekomst gaat brengen en raakt daardoor verlamd. Of wordt gillend gek van het alleen thuis zitten, of van zijn partner en kinderen voortdurend om zich heen. Weer een ander richt zich op de mogelijkheden die de crisis brengt, bijvoorbeeld de kans om nu gefocust handen en voeten te geven aan een ingewikkeld beleidsthema. Er zijn ook mensen die hun aandacht richten op de betekenis van deze crisis. Voor henzelf (‘het is een signaal om echt een keer pas op de plaats te maken’) of voor de wereld (‘gaat ons financiële systeem nu echt onderuit en was 2008 slechts een oefening ?’). De wereld staat op zijn kop en onze persoonlijke systemen gaan daar in mee; elk op geheel eigen wijze, maar allemaal in een rollercoaster.
In deze chaos zijn we allemaal op zoek naar een nieuwe ordening in onze manier van werken en samenleven. En onderwijl proberen we ons, al dan niet bewust, persoonlijk te verhouden tot wat zich voordoet. Alle houvast is nu weg, op alle niveaus. We zitten in vergelijkbare schuitjes, maar niemand weet of de vloot de storm zal weerstaan. Laat staan of en hoe we de haven bereiken. Nogal wiedes dat we er moe van worden.
In het oog van de orkaan is het stil. De coronacrisis hebben we niet in de hand, maar we hebben wel invloed op de dingen die we dagelijks doen en de keuzes die we daarbij maken. Juist in deze tijd is het van belang dat we onszelf in acht nemen. Dat we onze energiehuishouding in de gaten houden en ons rationele brein met regelmaat vrijaf gunnen. Anders houden we het simpelweg niet vol.
Een paar tips die je daarbij kunnen helpen:
Naarmate je bewust meer grip neemt op je dag, zul je steeds minder mee gaan tollen. Deze tips helpen ons er in ieder geval bij om de nieuwe uitdagingen die op ons pad komen, rustig tegemoet te treden.
Madelon Mulder
