9 feb. 2017
Het voortbestaan van elke organisatie is inmiddels volledig afhankelijk van de mate waarin ze in staat en bereid is tot (snel) leren en ontwikkelen. Zonder dat is het niet mogelijk om steeds weer een passend antwoord te bieden op de in hoog tempo veranderende wereld. Dat weten we wel, maar waarom verlopen leerprocessen in organisaties dan vaak zo moeizaam? Het vinden van een verklaring begint bij het stellen van eenvoudige vragen als ‘Hoe werkt leren eigenlijk?’, ‘Waarom onthoudt ons brein het een beter dan de andere?’ en ‘Waarom is het zo moeilijk om het geleerde steeds levend te houden, zowel bij onszelf als in organisaties?’
De antwoorden op deze vragen zijn er al lang. Wetenschappelijk onderbouwd en getoetst in de praktijk. Toch lijken ze in de dagelijkse organisatiepraktijk op de een of andere manier overwoekerd te zijn geraakt. Dat zegt óók iets over ons vermogen tot leren. En over onze bereidheid daartoe. Vroeger vond ik leren een verplichting en dus ‘stom’. Tegenwoordig krijg ik er energie van. Tenminste, alleen als het succesvol is, want fouten maken vermijd ik liever. Wie niet? Als we het daar toch over hebben, klopt de bewering eigenlijk wel dat je het meeste leert van je fouten? En dat gebrek aan discipline een van de grootste struikelblokken is voor het leren in organisaties? Hoe ingewikkeld is dat nou helemaal?
Ik houd me professioneel bezig met het ontwerpen en begeleiden van leertrajecten voor en met klanten. En blijkbaar is daar nog een hoop aan te ontdekken en in te beleven. Dus ga ik met een nieuwsgierige blik op (her)ontdekkingsreis in disciplines zoals neuropsychologie, didactiek, pedagogiek en gamification. Op zoek naar antwoorden waarmee we het lerend vermogen van mens en organisatie vitaler kunnen maken. In de volgende zes blogs maak ik jullie graag deelgenoot van deze reis, want delen is tenslotte het nieuwe vermenigvuldigen. Voorlopig is leren weer leuk!
Saskia Dierks
