10 okt. 2023
Deze zomer ben ik verhuisd. Niet een alledaags project dat je even op de automatische piloot doet. Het kost bakken met tijd en energie. Maar ik ben trots. Ik ben er redelijk ongeschonden en opgewekt doorheen gekomen. Terwijl verhuizen toch in de top 3 staat van de meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven.
Daarom, in het kader van het vieren en delen van successen (in ons werk bij Phaos een belangrijk didactisch leerprincipe), in deze blog een paar inzichten. Er zijn namelijk aardig wat parallellen tussen het werken in projecten en een verhuizing.
De bron van mijn verhuizing kwam voort uit mijn wens om na jaren van reizen dichter bij mijn familie in de buurt te willen wonen. Ik kon me erop verheugen dat ik op een doordeweekse dag langs kon fietsen voor een kop thee. Of dat we elkaar spontaan konden opzoeken om een bioscoopje te pikken. Als de moed me, in alle hectiek van de verhuizing, in de schoenen zonk, greep ik daarop terug. Waarom wilde ik dit ook alweer? Oh ja, omdat er iets was waar ik echt warm voor liep. Ik hoefde niet per se weg, ik wilde wel ergens naartoe.
Ook in het gewone werk kan het helpen om jezelf af en toe die vraag te stellen: Waar is het me nu werkelijk om te doen? Het stellen van deze vraag helpt om de energie en creativiteit aan te boren, die soms nodig zijn om door te zetten of nieuwe wegen te vinden.
In mijn geval betekende de route naar de verhuizing concreet dat ik eerst mijn huis moest zien te verkopen en dan een leuk huis moest vinden. Ondertussen liep mijn gewone leven door. Mijn hoofd zat vol met gedachten aan opknappen, verkoopklaar maken, financiën regelen, opruimen, weggeven, weggooien, opzeggen, opstarten, etcetera. Maar in plaats van aan de slag te gaan, deed ik niks. Het leek wel alsof alleen al het idee van verhuizen meer dan genoeg voor me was. Uiteindelijk kreeg ik er zelf genoeg van. Na een onverwacht via-via contact met een makelaar kwam ik echt in beweging en toen ging de zaak rollen. Die aanzet had ik blijkbaar nodig, om een eerste concrete stap en daarna de volgende te kunnen zetten. En weer de volgende.
Als je iets voor elkaar wilt krijgen, laat je plannen niet dusdanig groot worden in je hoofd, dat je er op enig moment als een berg tegenop gaat zien. Dat je al moe wordt van alleen al de gedachte aan al het werk dat het vraagt. Begin met iets kleins (elke ingepakte doos was er weer één), kom in beweging en kijk vandaar weer verder. Door een eerste stap te zetten, zet je andere dingen ook in beweging.
Het was wel handig om mijn verhuizing enigszins te structureren. Nu had ik de majeure dingen niet helemaal in de hand. Ík wilde die koper wel, maar die koper kwam niet (meteen). Ík wilde dat huis wel, maar een ander ging ermee aan de haal. Maar toch, toen de belangrijkste piketpalen stonden, was het verstandig om te gaan plannen. Gelukkig waren er hele handige lijstjes met allerlei ‘oh ja, dat moet ook nog’-items. Ik werd dikke vrienden met de mensen van de stort. Ik leerde over wachttijden (‘kan dat pas over een week!?’) en helaas-te-laat-tijden (‘op die datum kunnen wij u niet meer verhuizen’). Ik moest steeds weer schakelen op weg naar de keiharde deadline van een volledig leeg en schoon op te leveren huis.
De les hier voor elk complex project: begin op tijd. Maak op zijn minst op tijd een lijstje. Blik vooruit en kijk weer terug. Dit heen- en weer wandelen over de tijdlijn maakt dat je in scenario’s kunt denken en zaken beter naar je eigen hand kan zetten. Het creëert overzicht en dat kan op een later moment veel stress schelen. Daar wordt in deze tijd toch elk mens blij van?
Als single working mum ben ik eraan gewend om dingen zelf te doen. Dat gaat mij vrij goed af en het bevalt me best. De dingen lekker doen zoals ik ze zelf wil. Deze verhuizing raakte echter niet alleen mijzelf, maar ook mijn kinderen en (vervolgens) mijn vrienden uit de buurt, met wie ik ook een klein sociaal systeem vorm. Ik wilde ze stapsgewijs meenemen in mijn droom en ze niet plotsklaps voor een voldongen feit stellen. Daarom liet ik eerst eens tussen neus en lippen door vallen waar ik wel eens aan dacht. Toen mijn gedachten serieuzer werden, polste ik eens voorzichtig hoe dat voor hen zou zijn. Zo konden zij aan het idee wennen. Tot slot was ik duidelijk over de knoop die ik had doorgehakt. Het grote voordeel hiervan was, dat mijn omgeving zich meegenomen voelde, betrokken raakte en me, als ik even vastliep, hulp aanbood en me aanspoorde tot actie. Dat is erg behulpzaam geweest. Zowel in praktische zin (handen bij het sjouwen) als in het besef van de waarde van goed contact.
Je staat er zelden helemaal alleen voor. Over het algemeen leveren mensen graag een bijdrage. Ze bedenken oplossingen waar je zelf misschien nog niet aan had gedacht. Ze staan voor je klaar. Maar daarvoor moet je ze wel serieus nemen, helder communiceren, goed luisteren en wat doen met de informatie die je terugkrijgt. Elk werk vraagt mensenwerk.
Zelfs als je bovenstaande handreikingen toepast, blijft een verhuizing een flinke uitdaging. Op een gegeven moment droomde ik van vergeten dozen achter het schot en van de zoveelste legpuzzel in de kringloopwinkel. Mijn korte weekje er tussenuit was een hele welkome afleiding. Even in een andere werkelijkheid zijn, waar ik andere dingen meemaakte en het over andere dingen had dan die ene Grote Klus. Het maakte mijn hoofd leger, hielp me te relativeren en mijn lijf werd weer fitter. Mijn verlangen kreeg in mijn beleving weer de overhand, in plaats van die bergen met werk.
Zorg ervoor dat de lijn niet continue gespannen staat. Permitteer jezelf om er af en toe even uit te stappen. Om iets te doen waarbij niets je doet denken aan het project waaraan je werkt, ga om met mensen die er los van staan. Rust uit, doe elders inspiratie en energie op. Dat mag privé, maar kan ook door in het werk er iets anders bij te doen. Grote kans dat je het langer, effectiever en met meer plezier vol zult houden!
Heb je vragen of hik jijzelf of je team ergens tegenaan en kom je niet verder? Mail dan met info@phaos.nl.
Auteur: Madelon Mulder.
